De afgelopen jaren heb ik me steeds meer verdiept in Montessori en ik ben nog steeds niet uitgeleerd. Ik wil nog zo veel meer leren! Maar wat spreekt me nu zo aan in de Montessori-visie? Het is heel breed, maar ik heb toch geprobeerd samen te vatten waarom Montessori het voor mij is.
Didactisch (wat je leert)
Ik ben leerkracht en dat stroomt door mijn bloed. Het beïnvloedt hoe ik naar kinderen kijk en hoe ik naar opvoeding kijk.
De Montessori-visie gaat heel erg uit van wat een kind allemaal al wel niet kan; het inspelen op gevoelige periodes en het aanbieden van activiteiten.
Ik vind het erg mooi dat er telkens wordt gezocht naar wat geschikt is voor het kind; waar is hij nu naar op zoek? Waar is hij aan toe? En hoe kan ik daarin voorzien door de omgeving aan te passen?
Op deze manier wordt het kind continu uitgedaagd. Moet een kind dan altijd uitgedaagd worden? Misschien klinkt dat wel heel streng, maar een mens wil van nature leren, zich ontwikkelen en kinderen hebben een hele sterke drang om te leren.
En als je hier ruimte voor geeft, zul je versteld staan waar jonge kinderen al toe in staat zijn.
Pedagogisch (hoe je met een kind omgaat)
Als deze verwondering over wat kinderen allemaal kunnen in je gaat leven, dan ga je ook anders naar een kind kijken. Het kind is niet meer een vat wat gevuld moet worden met zo veel mogelijk informatie (visie van het behaviorisme) maar het is een mens wat als zodanig behandeld wil worden. En dat verdienen ze ook!
Dit respect voor het kind uit zich heel sterk in de Montessori-visie. Zo is belonen en straffen niet gebruikelijk (dit past meer bij het behaviorisme, denk aan Pavlov), maar zijn we aan het kijken hoe we het kind iets kunnen leren.
En we proberen ons te verplaatsen in het kind: als ik hem nu stoor, terwijl hij zo lekker aan het spelen is, is dat heel vervelend. Ik wil ook niet gestoord worden als ik net in mijn workflow zit.
Respect voor het kind uit zich in heel veel vormen en dat is te uitgebreid om hier te bespreken. En het betekent ook niet dat je over je heen laat lopen, maar dat je je grenzen duidelijk en rustig uitspreekt met begrip voor het kind.
Levenshouding
Daarnaast spreekt de levenshouding van de Montessori-visie me heel erg aan. Er is niet zo zeer een levenshouding die wordt uitgesproken, maar tussen de regels door merk je heel veel van wie de volwassene is.
Ik zie de Montessori-opvoeder als een kalme, zelfverzekerde, genietende volwassene. De volwassene raakt soms misschien gefrustreerd, maar probeert rustig te blijven. Er is rust in het rooster en er hoeft niet gehaast te worden. Het kind wordt niet de hele tijd opgejut met gezeur, maar er is ook niet iemand de hele tijd aan het tetteren: 'goedzo, knap van jou, wat ben jij goed, knap hoor!!'
De omgeving is rustig en minimalistisch en er heerst rust en routine in de dagelijkse bezigheden. Er wordt stilgestaan bij de kleine dingen en in het moment geleefd.
Ook staat in de Montessori respect voor je eigen grenzen en die van anderen, respect voor de natuur en beleefdheid centraal. Dit sluit ook aan bij hoe ik als opvoeder wil zijn. Deze visie past denk ik ook heel goed bij de cultuur van de 21e eeuw.
Reacties
Een reactie posten