Leuk hoor Roos, al die mooie blogs over je kind Montessori opvoeden. Maar komt daar in de praktijk wel iets van terecht?
In deze blog vertel ik je zo eerlijk mogelijk hoe Montessori nu bij ons in huis gaat.
Follow Your Child
Een van de belangrijkste principes bij Montessori is dat je je kind volgt. Dus observeer wat je kind kan, waar hij qua ontwikkeling is en hoe je daarop kunt inspelen. Dat is eigenlijk wat je bij baby's alleen maar kan. Als een baby huilt ga je kijken wat de oorzaak is. En veel vaker ben je nog daarvoor alert op signalen van honger, slaperigheid, overprikkeling of verveling. Het is dus eerder de kunst om dit vast te houden dan om dit bij een baby aan te leren.
Want als je je baby niet volgt, gaat hij heel hard janken, en daar heb je alleen maar jezelf mee 🙈.
De mobile
Qua Montessorimateriaal is het enige wat je nu kunt aanbieden de Montessori-mobiles. Die is erg geliefd bij Baby. Niet altijd, maar ze kan er soms echt wel 15-20 minuten naar kijken. Dit is dus erg goed voor de concentratie en het is erg leuk om te zien. Nu ze wat verder kan kijken begint ze de laatste dagen ook wat meer in de spiegel te kijken.
Dagelijks leven
In de Montessorivisie betrek je kinderen al zo vroeg mogelijk bij het dagelijkse leven zoals koken, schoonmaken en de was. Wij hebben denk ik geluk dat Baby dat nu al heel interessant vindt, of alle baby's vinden dat heel leuk, maar Baby zetten we vaak bij ons in de Triptrap en dan gaan we koken of de vaatwasser uitpakken. Muziekje aan, beetje dansen, kusjes geven, vertellen wat je doet en Baby vermaakt zich zo een half uur. Dan is ze ook echt wel moe of heeft ze behoefte aan aandacht, maar je hebt toch een half uur iets kunnen doen.
Hiermee leg je ook de basis voor de bereidheid om later te helpen en is het dus het eerste opstapje naar zelfstandigheid.
Maar nu is het gewoon nog vooral heel erg gezellig.
Vind je baby dit helemaal niks? Geen probleem, alle kinderen zijn anders. Kijk wel of je het na een paar weken weer kunt proberen. Baby vond het in het begin ook niks aan, maar nu ze wat ouder is, vindt ze het heerlijk.
Eigen tempo
Wat ik wel lastig vind is dat je heel erg mee moet gaan in het tempo van je kind. Ik vind het bijvoorbeeld jammer als ze tummy time maar heel kort volhoudt. Ten eerste omdat het vet schattig is als ze op hun buik liggen, en ten tweede omdat ik dan bang ben dat ze achterloopt in de ontwikkeling. Maar boeien: elk kind gaat uiteindelijk omrollen en elk kind gaat uiteindelijk lopen. Dat vind ik dus nog moeilijk in de praktijk.
Volle aandacht
In het boek de Montessori Baby van Simone Davies wordt er ook sterk benadrukt dat je tijd maakt voor hechting. Logisch, dat is ook heel belangrijk. Ik weet nog dat erin stond dat je tijdens de borstvoeding geen andere dingen doet maar op je kindje bent gefocust.
Hoewel ik dit vaak probeer, vind ik het soms toch ook wel saai en ga ik iets lezen of kijken op mijn telefoon. Een half uur lang naar mijn kindje kijken en dat zo'n 4-5x per dag vind ik soms toch wel saai.
En soms heeft ze heel erg buikpijn en kan ze alleen maar huilen. Om niet helemaal gek te worden zet ik dan toch een koptelefoon met een serie op. Ook fijner voor m'n oren 😬.
Kleine dingetjes
En dan zijn er nog de kleine dingetjes. Zo kijkt ze natuurlijk nog geen tv, proberen we veel tijd te nemen om met haar te spelen, naar muziek te luisteren, veel dingen samen te doen en te bouwen aan de band. Ook hebben we respect voor haar concentratie, ook als ze bijvoorbeeld naar buiten kijkt. We proberen ook veel voor te lezen en daarbij zwart-witboekjes te gebruiken en boekjes met echte voorwerpen en foto's.
Nog leuk om te vertellen, Baby kan al best wel lachen. Dat is heel schattig, maar ook heel handig. In Montessori is eigenaarschap over je lichaam ook heel belangrijk en is het daarom goed om om toestemming te vragen als je ze bijvoorbeeld op wilt pakken. De eerste maanden kan dat nog niet, maar nu ze begint te lachen begrijpt ze mijn vraag en begint ze vaak te schitteren als ik vraag of ik haar mag pakken. Dat vat ik dan op als een ja. Soms reageert ze niet en laat ik haar ook echt liggen. Soms is ze te veel aan het huilen om nog te kunnen lachen, dus zeg ik 'ik ga je nu oppakken', zodat ze toch nog weet wat er gebeurt.
Reacties
Een reactie posten