Zoals veel vaker was ik weer van plan te stoppen met bloggen. Ik ga proberen uit te leggen waarom en waarom ik nu toch besluit het niet te doen.
Het gevoel van 'kijk mij nou'
Ik heb het al vaker gezegd, maar ik vind het soms best lastig om dingen waar ik enthousiast over ben te delen. Er komt al snel een gevoel van 'kijk mij nou' bij kijken. Alsof ik het allemaal het beste weet en vind dat anderen het ook zo moeten doen. Zo komt het misschien over.
Anderen inspireren
Onder andere daarom heb ik mijn instagram weggedaan. Ik vind het erg leuk anderen te inspireren, maar ik vind 'anderen willen inspireren' soms glad ijs. Ik hoor het soms mensen zeggen, maar dat vind ik niet altijd prettige mensen.
En toch is inspiratie wel iets heel moois: je ontdekt iets wat je nog niet kende en het raakt je. Je raakt misschien gemotiveerd om het ook eens zo te proberen. En zo kunnen we als mensen van elkaar leren.
Maar het gevaar is dat je óf heel belerend overkomt, óf de druk bij de ander juist laat toenemen, óf de druk voor jezelf heel hoog maakt, óf het kijk-mij-nou over jezelf afroept.
Allemaal best ingewikkeld dus. Maar is het niet ook zonde om jou ontdekkingen voor jezelf te houden? Stel dat iedereen dat zou doen; dan zou er nooit een blog worden geschreven, nooit een boek worden gemaakt of een cursus worden gegeven.
Zoektocht
Dit is voor mij nu al tijden een zoektocht. En daarom heb ik nu júíst bedacht mijn blog in te zetten. Ik weet nog niet of het gaat werken, maar het plan is nu dat ik hier kwijt kan waar mijn hart van overstroomt en anderen kan inspireren. Maar verder kan ik in gesprekken het een beetje voor me houden, me in de ander interesseren en desnoods een keer noemen dat ik er iets over heb geschreven.
En misschien vind ik zo een manier om mijn ontdekkingen te delen, zonder dat ik druk ervaar, verwaand of belerend overkom en zonder dat ik anderen druk aanpraat.
En hoe is het verder met me?
Verder gaat het wel goed. Mijn dochtertje is nu bijna 2 maanden oud en ze is echt heel leuk. Al kan ze ook immens hard krijsen en zelfs gillen.
Verder ben ik hard bezig met mijn doelen, maar loop ik ook erg achter. Maar het is niet erg, ik heb er nog wel vertrouwen in.
Nog nieuwe blogs?
Ik had beloofd nog een aantal dingen te schrijven, zoals hoe de wasbare luiers nu eigenlijk bevallen en hoe Montessori is nu echt een baby hebben.
Reacties
Een reactie posten